|
barwny poranek ...  ... we wspaniałej scenerii ;)  w oddali widzimy dolinę Albigna do której zamierzamy sie udać. Dolina zamknięta jest 170'cio metrową betonową ścianą, która zbiera wodę dla elektrowni  do doliny dostajemy się kolejką  z kolejki jest tylko 10 minut pod ścianę! :)  w samo południe wbijamy sie w naszą pierwszą drogę  droga jest obita "po słowacku" - trochę trzeba dokładać    charakterystyczne drzewo na drodze    dla mnie to był najtrudniejszy wyciąg - rysa przytrzymała mnie zanim odważyłem się ją pokonać  rzut oka na dolinę i sztuczny zbiornik   drogę mamy za sobą, ale przed nami niezwykle szpiczasta grań prowadząca na szczyt, gdyby był czas i pogoda pewnie poszlibyśmy dalej  zjazdy   pod koniec drogi Paweł dostał gorączki, szybko ląduje więc w śpiworze, a ja idę po wodę  w nocy zaczęło lać, grzmieć, a potem jeszcze sypać gradem, spod kamienia szybko musieliśmy przenieść się pod namiot  wita nas słoneczny poranek  dziś w planie tylko spacer do schroniska   Paweł leczy chorobę szwajcarskim piwem - jak sie potem okazało - skutecznie - gorączka już nie wróciła :)   ja idę jeszcze wyżej - ciekawy jestem co widać w sąsiednich dolinach  zza grani pojawiają sie Piz Cengalo i Piz Badile (po prawej)    noc tym razem spędzamy w wygodnej kolebie    następnego dnia rano wbijamy się w kolejną drogę   droga startuje gładkimi płytami które zamknięte są przewieszką obicie jest super - na 13'tu wyciągach nie dołożyliśmy żadnego własnego przelotu      przewieszka, a pod nią kluczowa płyta  widok "w dół" jest zielony dla odróżnienia od widoku "do góry"   na szczycie jednej z turni Frachiccio :)  panorama z wierzchołka  powrót do koleby to jeden długi zjazd i półtorej godziny zejścia  jeszcze tego samego dnia, zjeżdżamy kolejką na dół, robimy małe zakupy ...  ... i przenosimy się do Bondo, a konkretnie do doliny Bregalia, gdzie po północy dochodzimy pod filar Piz Badile Na filarze całą noc widoczne są światła - póżniej spotykamy zespół, który po przejściu drogi Cassin'a i całą noc zjeżdżał filarem  po krótkim biwaku decydujemy sie na przejście filara (Nordkante), przez nami jeden dzień pogody - jutro ma lać   rzut oka miejsce naszego biwaku  podejście pod filar, w tle masyw Sciora  trzeba przejść przez nieprzyjemne pole śnieżne i wilgotne płyty  kawałek dalej zaczyna wiążemy sie liną, do szczytu jest 1200 metrów wspinania :)  w północno wschodniej ścianie obserwujemy zespoły wspinające sie na drogach Cassin'a oraz "Another day in paradise"  fantastyczne wspinanie na filarze - jak wszędzie w okolicy: lita skała i super tarcie  na Nordkante jest komplet stanowisk umożliwiający zjazd, ale po tym jak widziałem zespół dyndający całą noc, nie mam ochoty tędy wracać  Sciora     wydaje sie że już blisko szczytu, ale czeka nas jeszcze kilka wyciągów połogiej i wcale nie "turystycznej" grani  nareszcie :)  po 9'ciu godzinach wspinania meldujemy sie na Piz Badile 3308 m  poniżej drugiego wierzchołka znajduje sie 6'cio osobowy schron  widok na stronę włoską, mały czerwony punkt na zielonych polach to schronisko do którego zmierzamy   po około siedmiu zjazdach lądujemy we włoskiej dolinie   spragniony i głodny :)  zgodnie z prognozami następnego dnia solidnie leje, musimy więc do Szwajcarii wrócić dołem, czyli dookoła gór, cały dzień upływa na: zejściu, jeździe autobusem, dwoma pociągami, jeszcze jednym busem i podejściu na parking   na ostatni dzień tego wyjazdu pozostaje zostaje jeszcze podejście poz Piz Badile, w celu odzyskanie rzeczy które zostawiliśmy po biwaku      ostatni rzut oka na Piz Badile    |